Eén geheel
De wolken leggen schaduwen, vormsels, op de grond.
ze dansen, springen haasje over, kruipen in het rond.
Het is alsof de zomer nooit meer in de armen van de winter dooft.
De kleuren in het groen te ruiken gras..
Ze liggen als een ode,
aan de schilder van dit leven,
die zijn hoop en trots,
in de streken van dit Eden,
als een vredig tafereel,
te kennen gaf.
Gele bloemen, witte hartjes,
paars met rood gevlochten warmte,
een blauwe hemel,
het groen verworden dak van bomen,
dat alles wat dit ademt,
als grootsheid heeft beloofd.
De pracht, voelt even zacht,
als één geheel..
Er is geen tegenstelling,
geen vorm van verschil,
er rest alleen de wil,
om te zien,
wat, en waar,
je in gelooft..
-
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Donderdag, juli 02, 2020 09:39 |
| Ja, heel mooi! Liefs, Aquarel |
|
| Artifex: | Donderdag, juli 02, 2020 00:51 |
| Wat fijn om deze te lezen. Liefs, Artifex |
|
| september: | Woensdag, juli 01, 2020 21:02 |
| Prachtig geschreven John. | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, juli 01, 2020 13:00 |
| Wat een schoonheid zet je hier neer John, ik lees het nóg 'n keer. Alsof ik verkeer in het paradijs op aarde. Fijne middag gewenst. Anneke |
|
| Hans Winter: | Woensdag, juli 01, 2020 11:23 |
| mensen zijn mozaïekers, polyfone muziekmakers, zelfs al blijkt er lange tussentijd met ergens verder vast een ziener. hans |
|
| teun hoek: | Woensdag, juli 01, 2020 10:10 |
| wij kijken in verwondering th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 01 juli 2020 | ||
| Thema's: | ||