Het monumentale
Het monumentale
soms hoor ik
het zachte geluid
van huid dat langs
een sluier glijdt
zie ik wit
bewegen zonder wind
een hand die in bedaagde
rust de opening vindt
zelfs stilte houdt
de adem in als dit
onaangekondigde bezoek
haar boodschap doet
er is geen angst meer
in het levenslang wachten
wel een lach met
de allerlaatste krachten
als welkom om
samen te verscheiden
waarbij jouw wit
mijn donker zal leiden
het monumentale
is al afgevlakt alles
lijkt gewoontjes toch
hemel ik nog met een lach
wil melker
07/07/2020
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Maandag, juli 13, 2020 18:28 |
| Man man is me wa | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, juli 07, 2020 16:20 |
| Lachend de hemel in, laat dat voorlopig niet gebeuren Wil, het monument heb je hier al verdiend! Wens je alle goeds. Anneke |
|
| teun hoek: | Dinsdag, juli 07, 2020 12:11 |
| mooi als het zo kan. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 07 juli 2020 | ||
| Thema's: | ||