het is maandag 13.17 tijd van ontwaken.
En ik denk, er woont een vlinder
in mijn hart. Die enkel het nacht beleven, volop
wil ervaren. Het licht door de ramen lijkt herfstzilver,
en valt zonloos binnen. Bij mijn overbuur, gaan zijn patiënten
om het kwartier op een soort zombie manier en over bekleedt
naar binnen. Het lijkt op een tafereel,dat ieder voor zichzelf
kan inkleuren. Het is wat, het lijkt. Niet meer of minder.
de telefoon breekt de sleur,denk ik bij de toon, maar iemand belt voor meer dan een uur en ik word moe van luisteren. Feitelijk was ik van plan, om het keuken plafond te schilderen. Maar ik kijk door
het raam naar de regen op het water van de vijver, het is vakantie.
De tentoonstelling,de afspraak met Anthony schuif ik naar later, de lijst van nog ongelezen sms-en begin ik 1 voor 1 te wissen. Omdat ik vriendelijk wil blijven en niet # blijf in je eigen kot. Hoef te verzenden. Dus:
neem ik gewoon een pak porselein en het blijft gewoon gesloten,want om er iets mee te doen, ziet ik het helemaal niet zitten. De tijd is verdergegaan naar 15.O5 en het is vakantie, die staat dit jaar,
voor de onzichtbare enkelband in het teken van verveling en wat
activiteiten in eigen land. Die feitelijk leiden tot niets zinnigs te beleven.
Als laatst nog, die vlinder waarover ik het eerder al met u, over had wel : daar moet het avonduur nog mee beginnen.

Pas vele uren later.