Thuisgebracht
thuisgebracht
als kind
sprak ik al
met struiken
klein loof en
bosschages
zij intrigeerden
mij door het
geheim van hun
veelkleurige
wijkplaatsen
waar stilte
vertrouwen schept
je drukte
kunt loslaten
zonder te praten
later heb ik
bomen omarmd
met ze gehuild
gefluisterd en naar
hun liefde geluisterd
tot ik door
het bos de bomen
niet meer kon zien hun
namen vergat en het pad
geen bekendheid had
de wind heeft
me thuisgebracht
met overal uitgebreid
afscheid nemen in
feest op de langste dag
wil melker
20/07/2020
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Maandag, juli 20, 2020 10:50 |
| in dringend in een mensenleven th |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, juli 20, 2020 10:17 |
| Jouw woorden duiden op ziek zijn van jouzelf of iemand anders, het nafeesten is dan een kwestie van tijd voor het afscheid. Wens jou alle goeds Wil. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2020 | ||
| Thema's: | ||