Door de liefde net verlaten
draagt ze droge bloemen naar het hart
Door het houden gehavend
is het geluk vergankelijk
Op station staat ze te wachten
hoopvol op haar trein
Op haar hoofd licht gebogen staat verdriet gegrift
hoop en trots vervlogen
en op haar schouders de schaamte overheerst
Als een sukkel van het leven
hangt aan haar voeten al het leed
met haar vermoeide benen vooruit slepend
draagt ze het verleden lijden naar perron
Op de vloer tussen de groeven ligt haar moed
en haar tranen beschrijven het leven
in vlekken op beton.
Tussen haar en het geluk
groeit er alleen nog maar afstand
en dornen in de kamers van haar hart
met het geluid van intercitys als lofzangen in haar hoofd
Is het alleen nog maar een kwestie van geduld
Bij de naderende is het vast besloten
Haar bestemming:
-enkele meters onder ons
| september: | Woensdag, juli 29, 2020 19:27 |
| Zo zijn ze er genoeg Saskia. Helaas. Cijfers liegen er niet om. Indringend droef geschreven. Ik hoop dat het slechts het aankaarten van een thema is. Want waar hulp nodig is of geweest is is het belangrijk dat het in ieder geval geprobeerd is. Voor die zich echt zo wanhopig voelen. Vriendelijke groet. | |
| teun hoek: | Woensdag, juli 29, 2020 10:54 |
| triest Saskia , er is altijd nog hoop. th |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, juli 29, 2020 10:31 |
| Stil ben ik, droef en rakend gedicht Saskia. Sterkte gewenst degene die het betreft. Anneke |
|
| Auteur: saskia_deen |  
|
|
| Gecontroleerd door: saskia_deen | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2020 | ||
| Thema's: | ||