Door de ogen van god, ons allen ogen
Tranen van god,
Zijn gevallen
in een lege grot.
Weggespoeld door de vloed
van een golf,
Meeschuimend over strand en duinen,
Opgevat door het gehuil
van een wolf.
Verdampt in wolken,
van het bewolkte weer,
Door de ogen die kijken in onze ziel neer.
Binnen zijn we
in ons lichaam gekroond.
Druppels van zegens
die God ons beloond.
Onze ogen zullen het leven ooit snappen.
En onze vooruitzichten
zullen we in onze realiteit vatten,
Door levens die worden gespaard,
En stervelingen die komen
in hemelse aard.
God die onze ziel draagt,
Wat je ook aan God vraagt,
Onze ogen zien
Wat die heeft gemaakt.
Ook de tegenslagen.
Je hoeft geen verbinding
aan te vragen,
God zal ons altijd dragen,
In al ons komende dagen.
Reacties op dit gedicht
| Peter59: | Maandag, augustus 03, 2020 07:05 |
| Amen | |
| Hans Winter: | Zaterdag, augustus 01, 2020 13:25 |
| binnen het verbond zijn we licht van gewicht gericht kome wat komt in dit behouden vertrouwen. groetje, hans |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, augustus 01, 2020 13:01 |
| Een groot vertrouwen in God spreekt uit dit gedicht Werner, heel mooi. Fijn weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, augustus 01, 2020 09:23 |
| mooi th | |
