Een bron van rust
De rosse weerwolfmaan
bescheen die zomernacht
het koperen Christuskruis
feller dan ik had verwacht.
Ik riep om haar, krijsend
uit alle macht. Met een
olielamp kwam zij kijken
naar mijn jammerklacht
wiegde mij in haar armen
zong slaap kindje zacht
terwijl ze wees naar de
sterren met al hun pracht.
Wat was zij aardig en lief.
Daar heb ik vele jaren later
nog vaak aan teruggedacht.
Vooral nu ze met een
koperen Christuskruis
wordt weggebracht.
Of teruggebracht...
naar een bron van rust?
Weer word ik door
haar gesust!
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Dinsdag, juli 20, 2021 08:58 |
| Prachtig, troostrijk. Liefs, Aquarel |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, augustus 15, 2020 16:02 |
| moeder weet beter de betekenis van haar zoon dan wat ervan is gemaakt, hij heeft oog voor doorlopend de kleinen als zij. hans |
|
| Compostje: | Zaterdag, augustus 15, 2020 14:03 |
| Een moederhart blijft bij en dat denk ik dan bij het lezen van jouw gedicht. Grtjs, Compostje |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, augustus 15, 2020 10:36 |
| Terugkeren naar de bron, daar heerst de eeuwige rust, ik zal wel zien Claudelaire. Fijn weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, augustus 15, 2020 10:19 |
| mooie herinnering om mee verder te gaan. h gr teun |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2020 | ||
| Thema's: | ||