geen vage vlek
het meer is nooit vol
altijd willen we meer
en verlangen we
na het onmogelijke
stenen kunnen we
niet zacht maken
en ijzer niet
breken met handen
duistere nachten
blijven altijd zwart
maar kunnen enkel
worden verlicht
ontsteek daarom
altijd een lampje
al is het in je hart
zo dat je schaduw
geen vage vlek meer is
christa
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Vrijdag, augustus 21, 2020 23:21 |
| Mooi | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, augustus 19, 2020 19:07 |
| Ji was vandaag de lichtbrenger Christa, het onmogelijke toch mogelijk gemaakt, knap hoor! lieve groet en fijne avond samen. Anneke |
|
| Driegeetjes: | Woensdag, augustus 19, 2020 15:39 |
| Ja, ja... Dichten schrijven doet ze dus nog... Weet je? Nee.., nog steeds niet. Maar als ik raden mag, dan is ze geen spat veranderd, daar in het hoge noorden! :D Hey Friezin! Je mot de groeten krijgen van een Limbo! Knus! :o)x |
|
| september: | Woensdag, augustus 19, 2020 12:40 |
| En zelfs water kan stenen zachter slijpen. Wat mooi Christina. Prachtig. Liefs | |
| teun hoek: | Woensdag, augustus 19, 2020 10:53 |
| mooi th | |
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2020 | ||
| Thema's: | ||