Schreeuwen zonder stem 

Ik zat niet lekker in m’n velletje
de rugzak was zo zwaar
reed naar het kapelletje en leegde hem daar
praatte met Ons Lieve Vrouwke
geef hen die niet verder kunnen
zacht een douwke
 
een kaars aangestoken voor haar en hem
en nog ‘n paar
ogen geloken voelde daar de pijn
hoe diep zielenpijn kan zijn
de schreeuw vanbinnen zonder stem
 
ben verlicht naar huis gegaan
ze keek me na,
zij met een warme glimlach
ik met een gewelde  traan
 
*
 
Anneke