Precies een jaar vandaag. 
Een jaar vol strijd, 
een jaar vol vragen en verdriet, 
een jaar boordevol gapende leegte. 

Een jaar zonder de man, 
waar ik niet zonder kon.
Een jaar zonder mijn steun en toeverlaat, 
een jaar zonder mijn vader, mijn eigen papa. 

Een jaar vol herinneringen, 
herinneringen van die moeilijke tijd. 
Maar ook herinneringen aan weleer. 
Herinneringen aan hoe en wie hij was. 

Herinneringen aan zijn grote onvoorwaardelijke liefde
aan zijn rustige zorgzaamheid en zijn droge humor. 
Herinneringen hoe hij altijd voor mij klaar stond, 
Herinneringen gewoon zoals hij was. Mijn lieve papa. 

Maar mede deze mooie herinneringen
geven wel dat ik de kracht krijg om door te gaan. 
Het houdt mij staande in het grote verdriet, 
het zorgt ervoor dat ik de moed heb om door te gaan. 

Hoe moeilijk het ook is en het zal blijven zijn, 
met vallen en opstaan, 
zal ik doorgaan zonder papa. 
Hand in hand met mijn kostbare herinneringen.