Tijdloos...
Tijdloos…
Ik spring in het ongewisse en huil,
niemand die er deze keer op wacht,
iedereen moet en zal vergaan.
Ik ben, ik weet, ik sterf, sterf
omringd door het zinloze lijden.
De ladder naar beneden is afgesloten,
er rest mij enkel nog een selfie te nemen
van vergeten glorie
en dan maar waardig ouder worden…
esteban 28 augustus 2020
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, augustus 28, 2020 22:21 |
| Intens en indringend lezen deze prachtige en ook pijnlijke zieleroerselen Esteban. Blijf nog maar heel even leven. Ik sta stil bij dit prachtige werk en vooral de laatste zinnen zijn prachtige uitsmijters om stil bij te blijven na deze inhoud. Waardig. Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2020 | ||
| Thema's: | ||