Niet weten wat ik dacht
spinsels tot koperbries
haar lossig verwarde

de zon door mijn ogen
langzaam het hart bracht
naar weelde van bomen

 oplichtende bladeren
glimde kraai als passant
tot hij voorbij zou gaan

blauwe libelle fluisterde
een ander weten vergeten
witte vlinder hoger, hoog

geen spinsel nog bewoog