Ooit was ik dronken het
Louvremuseum in Parijs
binnen gegaan, ik kon niet
meer op mijn benen staan.

Dus ging ik ronkend rusten
op een zitbankje terwijl recht
tegenover mij de Mona Lisa
naar me glimlachte, ik sliep
vredig en diep in...dacht ik.

Ik had mijn walkman bij en
hoorde haar zingen: kus mij
en ze fluisterde: doe het nu.

Zo nam ik een grote ladder waarvan ik
bijna naar beneden donderde maar kwam
op mondhoogte met het beroemde werk
van Da Vinci dat ik zo bewonderde en
zoende haar teder in de nek, deed dan
tevreden mijn middagdutje voort....

Maar plots werd ik gewekt uit mijn dromen
een enge vrouwelijke bewaakster keek me
streng aan en zuchtte: even meekomen!

Hoe ik mij eruit heb geluld weet ik
niet meer maar de dame had geen
geduld en liet me rustig... weggaan.

Toen ik met mijn motor weer nuchter op de
baan reed, had ik binnenpretjes want enkel
ik heb het lef gehad om dit portret te kissen!

Ach, noem mij maar gerust een leuke
gekkerd. En daarom zal ik dit gedicht
straks uit m'n geheugenbestand wissen!