Witte brug in stille zon
boven groen kroos verhult
een eindeloos diep meer

alsof we kunnen drijven 
meerkoet, zachte zwanen
glijdt druppel langs ranke hals

water zwijgt, zal herbergen
haar weg eigenzinnig zoeken
soms door polijsten, in wijken

is het of we blijven drijven
gevederd niet anders dan vliegen
drink dit peilloze in, o dorstige

 werelden van dansend blad
 het enige en tijdloze begin
hart van de laatste vlinder had