Zonder jou...
Zonder jou…
De pijn in de ogen van mijn moeder,
tranen om het heen gaan rondom ons.
Ik zal je zijn naam niet vertellen,
want een zwerver zonder bagage,
een trein die nergens naartoe rijdt,
schaduwen in de nacht, een dood spoor.
Zijn lichaam in een ijskoud graf,
een simpel houten kruis, bang in het duister.
Te oud om jong te sterven
danst hij met de engelen nu, leeft zijn dode dromen.
Hij was mijn broer, hij was een probleemkind.
In de hemel werd hij verwacht, hij was niet alleen
en niemand had hem met zwijgen gestraft.
Wij huilen ’s nachts naamloze gedachten,
want het is eeuwen geleden dat je ons verliet,
maar vertel ons de waarheid, is het god die je daar ziet
of zijn dat slechts wanen van een dronken man
die geen bloemen legt op de stilte waaronder jij slaapt.
Zegt het ons, zeg het ons alstublieft
aan welke kant van de tafel zit jij nu werkelijk dan…
esteban 24 september 2020
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, september 24, 2020 22:33 |
| Wat kun jij toch schrijven. Zo indringend en intens goed. Jouw gedichten zijn ervaringen met hoofdletter. Klasse, driewerf klasse. Liefs | |
| stampertje het rukkonijn: | Donderdag, september 24, 2020 17:36 |
| Ontroerend het stemt droevig maar geeft ook kracht. | |
| teun hoek: | Donderdag, september 24, 2020 17:03 |
| ontroerend , geloof is moeilijk aan te reiken. sterkte. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 september 2020 | ||
| Thema's: | ||