In het beloofde land...
In het beloofde land…
De storm die blaast en raast
en schraapt de kleuren van de hemel.
De wind waait de zwijgende getuige
van ’s lands onvruchtbaarheid.
Ik zwem door een zee van krampachtigheid,
ontheemd en achtergelaten
Duizend en één antwoorden op vragen nooit gesteld
ontelbare leugens door mij verteld
over hoe het nu werkelijk was.
In het huis van mijn vader branden de kaarsen
en in het schemer van de vlammen
liep het verdriet van mijn moeders gezicht.
De geur van oorlog hing tussen de herinneringen
en de brieven die ik aan haar schreef.
Woorden die rusteloos dreven op angstige gedachten.
Haar wereld werd gewassen door de kille regen
en de heimwee naar eerder tijden,
waar ze geen afscheid van me kon nemen.
Het is zoveel jaren geleden en onaanvaardbaar,
want in het huis van mijn vader wonen nu vreemden.
Ze hebben mijn moeder niet gekend,
ze kunnen niet weten wat er te lezen viel tussen de regels door
in de brieven die ik aan haar schreef.
De tijd heeft ons overwonnen, mijn moeder is dood,
mijn vader is gestorven, gestorven van verdriet.
De storm neemt mijn verdriet met zich mee, mee
tot ver over de horizon, de horizon aan het einde van de zee…
esteban 26 september 2020
Reacties op dit gedicht
| Gerardo: | Zondag, september 27, 2020 13:08 |
| Schrijnend verleden heel mooi verwoord. |
|
| september: | Zaterdag, september 26, 2020 19:49 |
| Ik val helemaal stil. Voel het schrijven alleen. In intensiteit en verdriet en je liefde Intens mooi en liefdevol geschreven. Liefs |
|
| stampertje het rukkonijn: | Zaterdag, september 26, 2020 13:07 |
| Beklemmend maar het maakt veel los.Vol van liefde geschreven. Compliment voor dit gedicht.Je voelt het gemis. |
|
| teun hoek: | Zaterdag, september 26, 2020 12:37 |
| intense herinneringen bewogen momenten th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2020 | ||
| Thema's: | ||