Op een avond had ik enorm veel
zin om een roman van Emile Zola te
herlezen, uit mijn bibliotheek nam
ik blindelings een boek: 'Liefde' was
de titel, in een zithoek plofte ik neer,
vanaf het eerste chapiter was ik mee.

Zo nu en dan dronk ik een slokje cola als
break, verslond zo het verhaal over een
korte affaire tussen twee Parijse mensen.

En wat kon de vrouw goed kussen,
de man, een huisdokter, verzorgde
haar jonge kind omdat het ziek was.

De dochter stierf echter na een
pijnlijk stukje tekst terwijl haar
mama de nacht bij haar minnaar
doorbracht, het was hevig aan het
stormen en 't krijsen van het meisje
verstomde, ik dacht: what's next ?
dronk mijn glas leeg en zo komt ook
aan mijn gedicht geen happy end.

Want wat blijkt? De moeder trouwt
met een boezemvriend! Och, wat
heb ik om deze story zo gegriend.