Ouderdom komt met gebreken
Ouderdom komt met gebreken
Jong blijft de geest
Maar wat altijd is gebleken
is als je oud wordt je langste tijd is geweest
Soms wil niet alles meer
Maar wil je alles nog kunnen
Dat besef doet soms zeer
Je zou een ieder anders gunnen
Samen thuis
Voor de één wat veiligheid
De ander gebonden aan huis
Voor zichzelf amper tijd
Dan breekt het één
De ander op
Hij kan geen kant meer heen
Want z’n lijf zegt even stop
Ligt op bed te huilen
Wil zo graag dat zijn vrouw kan schuilen
Maar hij is zo moe
En geeft er maar aan toe
De kinderen worden gebeld
Want vader is geveld
De situatie wordt geblust
Geboden wordt de nodige rust
Dan volgt er een gesprek
Want aan professionele hulp nog gebrek
Thuiszorg wordt voorgesteld
Want ontlasten is wat nu telt
Dan wat zoeken naar activiteit
Voor moeder buitenshuis
Dan krijgt vader weer wat tijd
En lucht voor hemzelf thuis
Maar dan ontstaat er paniek
En moeder vliegt naar boven
Ik ben helemaal niet ziek
Ze mogen me niet van mijn vrijheid beroven
Paniek van niet meer samen zijn
Maar helemaal alleen
Dit vind moeder echt niet fijn
En zegt dan ook: ik ga nergens heen
We sussen en blussen
Blijven alles uitleggen aan haar
Wat we voor hen willen
Daarin schuilt echt geen gevaar
Ze wordt gehaald
En ook weer gebracht
Gewoon weer naar eigen huis
Die gedachte is wat alles verzacht
Het is lastig
Dit alles te accepteren
Het is allemaal nieuw
En moet nog leren
Maar hun liefde voor elkaar
Staat stevig voorop
En zegt hopelijk
Nog lang niet stop
(voor m'n lieve schoonouders)
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, oktober 12, 2020 22:56 |
| Intens en ook ontroerend in liefhebben Mamke. Hopelijk geeft het soelaas en ruimte in het samen blijven. Liefs | |
| Compostje: | Maandag, oktober 12, 2020 21:42 |
| Mooi verwoord... Grtjs, Compostje |
|
| teun hoek: | Maandag, oktober 12, 2020 13:00 |
| ouderdom kunst van los laten th |
|
| Johny Donovan: | Maandag, oktober 12, 2020 12:53 |
| heel mooi en waar! | |
| Anneke Bakker: | Maandag, oktober 12, 2020 12:48 |
| Zo liefdevol geschreven Mamke, Geef hen een warme troostknuf, ik geef er een aan jou. Zonnige groeten. Anneke |
|
| christina: | Maandag, oktober 12, 2020 11:29 |
| ja zo waar Mamke en keren kan je het niet alleen nog maken wat er van te maken valt sterkte he liefs christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mamke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2020 | ||
| Thema's: | ||