Onder zon's ziel en wedervaren
ziet ze de witte wolken stapelen
als hemeldeken voor aloude ogen
en fantasie verlangt 's meers spiegel
het diep verborgen van levend water
schitter, en reikt 't groene vergeefs
in hoogte, diepte ontastbaar raken
dan de beelden wat is, is geweest
droom louter haar zelf kan bewaren
is ver verbindend licht op een rode brug
begin noch eind keert op schreden terug
zal schoonheid stil wolkentranen drogen
milamber: | Maandag, oktober 19, 2020 22:36 |
mooi. Jammer dat het hier zo stil is geworden. Heb hier toch een hele fijne tijd gehad. | |
september: | Vrijdag, oktober 16, 2020 14:08 |
Hartelijke dank voor jullie fijne reacties. Liefs |
|
Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 14, 2020 19:40 |
Een prachtig gedicht dat zou passen in een gouden lijst Maya, Zo puur weet jij het geheel in fraaie woorden te vatten. Fijne avond met lieve groet. Anneke |
|
stampertje het rukkonijn: | Dinsdag, oktober 13, 2020 16:37 |
Subliem | |
Will Hanssen: | Dinsdag, oktober 13, 2020 08:39 |
mooi | |
Stroejaro: | Dinsdag, oktober 13, 2020 08:16 |
Wauw! | |
Compostje: | Maandag, oktober 12, 2020 23:01 |
Mystieke poëzie September! Grtjs, Compostje |
|
Pascal Janssen: | Maandag, oktober 12, 2020 22:32 |
Wonderschoon schrijfsel, Chapeau! | |