Lopend naar nergens heen.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Naar nergens heen.
Gewoon lopend lopen. Over de weg of over geen een.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Zolang als het me zint.
De zon achterna, de zon tegemoet. Zoals het onbevangen kind.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Lopen door weer en door windt.
Alleen met m'n gedachten.
Tot ik een einde vind.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Geen telefoon en niet bereikbaar, ben even niet thuis.
Dadelijk als het weer lente wordt, loop ik op blote voeten,
over het jonge gras in mijn eigen tuin bij mijn nieuwe huis
alsof het nooit anders was.
Lopen, lopen.
Naar nergens heen.
Gewoon lopend lopen. Over de weg of over geen een.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Zolang als het me zint.
De zon achterna, de zon tegemoet. Zoals het onbevangen kind.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Lopen door weer en door windt.
Alleen met m'n gedachten.
Tot ik een einde vind.
Lopen wil ik.
Lopen, lopen.
Geen telefoon en niet bereikbaar, ben even niet thuis.
Dadelijk als het weer lente wordt, loop ik op blote voeten,
over het jonge gras in mijn eigen tuin bij mijn nieuwe huis
alsof het nooit anders was.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, oktober 15, 2020 19:28 |
| zomaar zwerven naar nergens misschien soms even toch ergens verder te gaan zien dan thuis buitenshuis waar te nemen bleek, goed om aangedaan te doen. groetje, hans |
|
| september: | Donderdag, oktober 15, 2020 16:24 |
| Wat mooi Terriece. Dat verlangen. Prachtig. Liefs | |
| teun hoek: | Donderdag, oktober 15, 2020 12:13 |
| nog even lopend wachten dus. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Terriece Dee | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 oktober 2020 | ||
| Thema's: | ||