Onopgemerkt breek ik het gebarsten huisje
Langzaam af
Neem steentje per steentje weg
Ik breek het huisje helemaal af

Stilletjes verdwijn ik
Langzaam loop ik over de brug
Als ik aan de overkant sta
Steek ik ze in brand

Ik kijk naar de overkant
Ik zie jou staan
En wend mijn trieste blik van je af
Ik moet gaan

Ik hoop op een dag weer stralend terug te kunnen komen
Lachend de brug weer opbouwen
En het huisje in zijn volle glorie te kunnen herstellen

Maar dat mijn lieve meid kan ik nu even niet meer
De spiegel lijkt onbreekbaar
En bliksemschichten in de lucht
Lijken niet te kunnen vervagen
De regen blijft maar druppelen
Langs mijn treurige gezicht

Ik wou dat ik niet hoefde te gaan
Maar als ik nu niet van je wegga
Zal de wereld langzaam vergaan

Maar ik beloof jou
Op de dag dat ik weer stralend
Door de wereld loop
En de regen heeft plaats gemaakt voor zon
Wanneer de bliksemschichten stoppen met de hemel verlichten
En de spiegel er nog is
Maar ik me er niet zo aan vastklamp

Dan bouw ik de brug terug op
En kom ik langzaam terug naar je toe
Zodat ik samen met jou het huisje terug opbouwen kan
En je in mijn armen sluiten kan
En je kan vertellen mijn lieve vriendin,
Ik heb je gemist
En ben blij dat ik terug ben
Maar dat is natuurlijk enkel als ik dat dan nog van je mag...

***To Sofie Franckaert one of the greatest friends I ever had...I miss you already my friend...***