Ik ken de aarde waarin jij wroet...
Ik ken de aarde waarin jij wroet…
Er vallen bladeren tussen de witte berken,
het pad naar het eeuwig slapen is lang en angstig.
Onder het verkillende zwart blinken zerken,
het marmer spreekt, gezichten zwijgen.
Mijn verdriet kent geen gelijke deze keer.
Ik ben alleen en onbemind nu ik ongewild
mijn hart aan het eenzame overdraag.
Hier liggen geliefden in lange schaduwen
die de herfstige zon werpt op dit uur.
De dood wordt een geduldige toeschouwer
tussen het kruis en de kiezels ernaar toe.
Met getraande ogen lees ik jouw naam,
de leegte die erbij hoort klinkt luider dan gisteren,
zo dichtbij de nakende winter…
esteban 24 oktober 2020
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Zondag, oktober 25, 2020 18:45 |
| Heel mooi geschreven dit, gts Clarice | |
| M-Rose: | Zondag, oktober 25, 2020 13:00 |
| Mrci Esteban voje repli de diepte van je emo-schrift brengt het duister vn een sterven voelbaar in gemis |
|
| september: | Zaterdag, oktober 24, 2020 23:05 |
| Een stille, verstillende leegte. Zo mooi geschreven beklijven de woorden en ebben na in het verstilde. Prachtig geschreven. Liefs | |
| stampertje het rukkonijn: | Zaterdag, oktober 24, 2020 22:09 |
| Verstillend en zo mooi ontroering zonder klef te worden Heel knap. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2020 | ||
| Thema's: | ||