Water
Je speelt met mij als het kolkende zeewater
dat met een drenkeling stoeit
Je bent als een waterval die van de rotsen klatert
en door de vingers van mijn handen vloeit
Je bent als een woeste bergrivier
die diepe geulen in mijn hartje schuurt
Je bent als sneeuw die zorgt voor speels plezier
maar smelt als de zon van achter de wolken tuurt
Ik had nooit geweten dat water zo kon branden
een feestelijk vuur, aangestoken door je waterhanden
Een vuur dat nooit meer doven zal
En hoe hard je hagel ook op me valt
Hoe lang ook je regenvlaag
Ik zie en ik blijf je zien: altijd even graag!
dat met een drenkeling stoeit
Je bent als een waterval die van de rotsen klatert
en door de vingers van mijn handen vloeit
Je bent als een woeste bergrivier
die diepe geulen in mijn hartje schuurt
Je bent als sneeuw die zorgt voor speels plezier
maar smelt als de zon van achter de wolken tuurt
Ik had nooit geweten dat water zo kon branden
een feestelijk vuur, aangestoken door je waterhanden
Een vuur dat nooit meer doven zal
En hoe hard je hagel ook op me valt
Hoe lang ook je regenvlaag
Ik zie en ik blijf je zien: altijd even graag!
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Zondag, juni 02, 2002 22:24 |
| Heel mooi, vloeiende en vasthoudende tekst (vind ik) | |
| Evi: | Zondag, juni 02, 2002 11:59 |
| Prachtig! ga je gevoel achterna he! k*s en heel veel liefs Evi |
|
| Hanneke Eirinn: | Zondag, juni 02, 2002 11:15 |
| mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zarkalo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Dodo | ||
| Gepubliceerd op: 02 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||