Allerheiligen

Wandelend langs zerken
niets op aan te merken 
graven liggen er mooi bij 
zij aan zij 
versierd met bloemen
te veel om op te noemen
bijen en hommels
verlustigen zich aan heide 
in potten aan de voorzijde 
zeker éénmaal per jaar 
is er dit gebaar 
mensen gaan heen
naar de plaats
waar mensen zijn heen gegaan
bezoeken hun dierbare zielen
die hen levend enorm bevielen
vrienden en familie
ouders, broers en zussen 
gevoelens laaien op
weer even niet te sussen
lopend langs zwartwit portretten
komen gedachten aanzetten 
nonkel Fons die ooit aan mijn oren trok 
tante Mie die dronken haar rok op trok 
buurman Arno 
die altijd pronkte met zijn nieuwe auto 
een oude klasgenoot 
ocharme is die man ook al dood
een oude kennis 
met zo veel kennis 
een schoolkameraad 
die dingen deed die niemand aan gaat 
Dréke die altijd grapte
dingen aan zijn laars lapte 
en daar dan die meneer
ze noemden hem 'de mankepoot '
verdomd is die man ook al dood 
Leven is als een flits
zonder gids
ik merk bij mezelf 
onder 't windige grijze gewelf 
sommige fouten worden foutjes mettertijd 
die tussen onze vingers verglijdt 
tijd leert dingen relativeren 
te accepteren 
okee niet voor alles 
maar voor veel 
we waren destijds te emotioneel 
terug met beide benen 
op de grond 
op deze heilige grond
weerom bewust van relativiteit der dingen
die soms in ons leven binnen dringen
bij het zien van al diegene
die ons reeds voorgingen
wat erg en verboden leek 
kabbelt weg in de levensbeek 
een dronkenschap 
een uitgedeelde klap 
een geheime muze 
emoties in een centrifuge 
een gebroken belofte
een meningsverschil dat ontplofte
al dit alles leeft enkel nog in gedachten
waar relativiteit der dingen 
vaak doet verzachten 
minstens één maal per jaar 
zeg ik dan weer even
ik heb je dit alles vergeven…