Ging schuilen voor de regen, had nooit verwacht hier te huilen

Dit enorme kantoor leek een doolhof waar ik me pas achteraf aan stoor

Stout was dat waar de kasten uitpuilden, ik spullen snel ging ruilen

Een politieverhoor? Zo wereldvreemd dat stadstoezicht hier voorgoed verloor

Sloot mijn ogen in vier ritmes. Hier is de tijd onnavolgbaar vervlogen

Opende mijn pupil 20 keer, terug in licht zo veranderlijk als het wisselvallige seizoen in april

Mysterie had hier gelogen waar andermans angstzweet nooit kon opdrogen

Er hangt een gril van vergane glorie, gaat tekeer maar heel stil

Steeds minder zacht gepiep in muurholtes, een eng dier dat sliep?

Sluipend baande ik me een weg door het stof, me de gekste gedachten bekruipend

Heel anders verliep het toen ik een krakende ventilator aan-en uitzette en toen pas hoorde dat echt iemand riep

Druipend van verlangen rende ik naar de stem, maar viel onderweg struikelend

Viel over een hond op de grond dat geheimtaal piepte, nauwelijks verstond

Beeldschoon vrouwengezicht opdoemde, zij belette de hond die me verdoemde

Kantoormysterie ontbond toen ze me uiteindelijk redde uit
de hondenstront

Zij was onverwacht degene als wereldvreemde beroemde die niets verbloemde

Fluisterde met gesloten ogen vertelde ze over het ergste wat niemand bij haar had uitgezogen

Hier vond ze in elk object een grafzerk voor haar halve leven vol rotwerk

In een vergelijkbaar kantoor verdiende ze een vermogen maar constant bedrogen

In dit verlaten pand voelde ze de eenzame afrekening van rotwerk van haar tijdperk

Wilde haar teder, verkikkerd bedaren in een nis maar een schim kwam opklaren

Een volledig uitgestoten vrouw van de sociale recherche zocht zich blauw

Zij kon haar lege zaklamp bewaren want nu pas kon ze werkintimidatie ontwaren

Ze stonden beiden in kolossale kou, zieligheid waar ik plots van hou

Elkaars tegenpolen als werknemer en rechercheur, maar beiden aan het ronddolen

Dit gebouw vol schemering klaarde op als een opsluiting van jarenlange ontkenning

Deze vrouwen waren de enigen die mijn hard stolen en mij meesleepten in hun holen

Als eenmalige verwenning omhelsden ze me in hun verhaal tijdens hun meest wanhopige, onenige ontboezeming

Voelde me geen slachtoffer maar volkomen vreemdeling met een volslagen boffer

Maar toen ik onhandig, onschuldig maar ogenschijnlijk geniepig grinnikte gaven ze me een opdoffer en pakte ik mijn koffer

De hond rende me achterna en was het beest dat dit sprookjesachtige avontuur tussen de kantoormuur plots had afgerond