langzaam
Langzaam.
Langzaam verwaaid
’t stervend geblaarte
Dat nu verspreid de aarde dekt
Nog weinig zon
Hier in het westen
Wat gouden gloed tot nu toe nekt.
Soms wil de herfst
Zich rijk ontplooien
In kleurenmengsels rood en goud
November kan nog
Hoge ogen gooien
Vanuit ’t verwaaide dorre hout.
‘k verlang naar
Deze zee van kleuren
Warm aangestraald door lage zon
Als afscheid van
Een hete zomer
Voor mij een welbewuste bron.
Intens genietend van
Die laatste fase
Waarin het jaarafscheid parelende vergaat
Daarin welt iets
Van een verwachting
Dat na de kilte komen gaat.
th
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Donderdag, november 05, 2020 08:16 |
| Ook dit gedicht vind ik mooi. Het is in mijn ogen wonderlijk, de natuur met al de seizoenen. Liefs, Aquarel |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, november 04, 2020 09:47 |
| De natuur neemt haar tijd als de tijd daar rijp voor is. DE aarde rust nu en maakt zich op voor de komende lente als het dáár de tijd voor is. Mooi gedicht Teun en zonnige dag gewenst. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: teun hoek | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2020 | ||
| Thema's: | ||