Het lieve lijden…


Ik zat in de koningin der badsteden op een bank
samen met een eenarmige kettingroker uit het voormalige Joegoslavië.
Weliswaar op een veilige afstand maar toch dicht genoeg om elkanders eenzaamheid te voelen.
We keken naar hare grijze hoogheid de zee en een spontane stroom van woorden verbrak de stilte.
Tussen het roken door vertelde de man zijn levensverhaal in gebroken Vlaams.
De wind was me gelukkig goedgezind en waaide de rook richting hinterland.
Met hebben en houwen vertrokken uit een land in oorlog richting een onzeker toekomst
hield zijn vrouw het twintig jaar later voor bekeken. Zijn zoon stierf in een motoraccident
en werd zijn dochter een aan meth verslaafde junkie.
Hij verloor zijn job na een ongeval die hem zijn rechterarm kostte en verloor daarna zichzelf
in goedkope whisky en blikvoeding. Zijn hond stierf twee weken geleden.
Deze spontane laatste bekentenis deed bij mij de weerstand breken.
Volgens de mensen die het kunnen weten heb ik een steen op de plaats waar mijn hart zou moeten zitten, maar nu voelde ik mij klein en droevig in mijn troosteloosheid.
Ik zocht naar woorden, ik zocht naar beelden, maar bleef zwijgend staren naar de woeste golven.
De man zag mijn tranen niet die ik verborg in mijn hoog opgetrokken winterjas.
Ik haatte zijn vrouw…


esteban 5 November 2020