Ik ben ver weg van huis…


Als de laatste woorden geschreven zijn,
zal ik weg gaan met een air van “alles komt wel goed”
Waarschijnlijk zal jij al slapen
als ik afscheid neem in tranen. Ik kus het eeuwig verlangen.

Morgen dan lees jij mijn raadselachtige gedachten
tussen de schimmen op het papier
samen met diegene die zijn achtergelaten in twijfels.

Vaarwel moeder vaarwel zuster,
de werkelijkheid roept me tot de orde.
Als een soldaat zonder verplichtingen
zal ik herkenbaar zijn in het verdwijnen.
Jullie heimwee zal lang en bruisend wezen,
de schaduwen licht van aard en vlug vergetend.

Vaarwel vader, jouw zoon zal sterven,
voor god en vaderland, voor de schone schijn.
Een godgans leven tussen hoop en achterblijven
alsof mijn naakte dromen nergens toe hebben geleid.
Misschien weet jij het antwoord pa.

Vaarwel mijn mooie sterke vrouw,
uit vrije wil moet ik je verlaten, verder dan voorheen.
Waar het gras niet groener is, de stilte luider klinkt dan de donder,
het verloren leven tastbaar is in het afscheid
en elk geluid overgaat in gehuil en ondragelijke pijn.

Vaarwel mijn ongeboren kinderen…



esteban 7 November 1997