Ik was maar de tuinman...
Ik was maar de tuinman...
Dronk ik mijn verslaving uit het zicht,
danste de hoop op de snelweg der verdorvenheid.
De muziek was luid en geruststellend.
Ik neuriede mijn gedachten alsof het waar was.
Alles was voorbestemd alsof het zo moest zijn,
de meisjes, het lijden, later kwam vroeger dan verwacht.
Ik was klaar om te doden...
esteban 10 november 2020
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2020 | ||
| Thema's: | ||