Nooit helemaal hersteld, na de breuk met jou.
Zo ontwricht, nooit helemaal weer de oude geworden.
Het heeft zo'n impact op mij gehad, mijn hart dat bloedde.
En het was niet te stelpen. En nu ben ik alleen. Zal er ooit weer zo'n liefde komen? Het is moeilijk voor te stellen, maar ik houd hoop en vertrouwen, dat er iemand in mijn leven zal komen die mij laat voelen waar het in de liefde om gaat, die mij weer speciaal laat voelen, mij het gevoel geeft dat ik waardevol en bijzonder ben.
Wil het zo graag ervaren, die allesverzengende liefde, als een vuur dat nooit doven zal, dat altijd zal branden. Net zoals de liefde die nooit weg zal gaan. Zal het weer stormen in mijn hart, de storm van het verlangen, de sterke wind en de regen, zal het ooit weer zo voelen binnenin mij? Hou altijd wel mijn momenten van verdriet om jou, maar ik moet het afsluiten en mijzelf en de liefde weer een kans geven.
Een liefde waarin je jezelf zo verbonden voelt, een liefde zo puur en ongerept, liefde als sneeuw onaangeraakt, voor het eerst aanschouwd. Ik wil het weer ervaren, dat gevoel in mijn hart. De connectie met een ander zijn ziel. En ik zie de wilde bloemen in een open veld, met al hun authenticiteit.
Dat is de liefde die ik prefereer, echt en onaangetast zoals de wilde bloemen zijn, Ik hoop het met heel mijn hart, dat ik op die manier aangenaam zal worden verrast.