Elke dag doe je alles wat je had afgesproken

Je stelt niemand teleur door te blijven grijnzen

Toch heb ik als je geliefde altijd onraad geroken

Achter je trouwe, vriendelijke houding blijf je peinzen

Als je je kantoor uitstapt na vijven knikt je hoofd

Als je in de bus naar huis stapt zakt je gezicht

Maar in de bus snikken is nog niet wat je gelooft

Stap je de bus uit dan voel je je van vele meekijkende ogen verlicht

Op ons woonerf zeg je gedag tegen ieder met verlaagde toon

Soms begin je er een gesprekje waarin je woorden half inslikt

Aan niemand durf je je nare gevoelens te tonen, bang voor hoon

Zelfs als ik opendoe zie ik dat je tranen nog niet zijn verdikt

Eenmaal binnen kook je de sterren van de hemel met koude handen

In de keuken verdampen je opwellende tranen boven de pannen

Als we aan tafel gaan zie ik je diepe verdriet langzaam landen

Wil het liefst mijn eigen zorgen bij je kwijt maar weet me te vermannen

Slikt je trauma's weg met je heerlijkste sauzen die je leed bedelven

Pas tijdens ons toetje pinkt je je eerste traan weg in je slagroom

Dan stort je wereld in, bouw je geen muur meer om je eenzame gewelven

'Lieverd, je diepste eenzaamheid verlichten door een en al oor voor je te zijn, dat is mijn trouwste droom!'

Je stort dan onbedaarlijk jankend in mijn armen en je stortvloed van duizenden woorden van leed vervormen

'Je bent liever dan ooit maar ik kan maar een deel van mijn ware verdriet kwijt met woorden', zeg je ontwapenend

Vrienden en familie vinden je gevoelsleven onbegrijpelijk stinken, draaien om de hete brij heen als blinde wormen

'Ik zal altijd een lichtpuntje zijn in je wereld vol eenzaamheid, al blijft mijn liefste begrip haperend!'