Avond mijmering
Ik sta buiten op mijn schemerig balkon,
ontvluchtte mijn stille kamer
die de hele dag al tegen mij zweeg.
Achter het einder sterft de zon
in oranjerode vlammen
en veegt met duister, langzaam de hemel leeg.
Een zwakke bries voelt weldadig koel,
bomen bewegen traag hun takken
alsof ze zachtjes naar me wenken.
Spreeuwen zoeken een plaats voor de nacht,
in zwermen in een strak verband
tussen de bomen door vliegend zwenken.
Het was een warme dag vandaag
de zwoelte lokt de mensen op het balkon
hier en daar hoor ik gedempt praten.
Tussen al deze mensen voel ik mij toch eenzaam,
deze digitale wereld die mij voorbij is gesneld
en mij hijgend heeft achtergelaten.
Ik verlang naar iets waar ik vergeefs naar zoek,
bij deze welvaartmensen van ver na de oorlog,
verstrikt in het immense web van een digitale spin.
Die communiceren via Skype en Facebook
luisterend naar de elektronisch stem
van hun uit pixels gevormde vriend of vriendin.
Wat gaat er boven een stevige toegestoken hand
of de warme knuffel van een goede vriendin,
de aandacht tijdens een persoonlijk gesprek.
Geen gesprek dat steeds weer wordt onderbroken
door het dwingend irritant deuntje van een mobiel,
al klaargelegd op een goed bereikbare plek.