Er is leven na de dood…


Ik verkocht mijn ouderlijk huis in Brussel
aan een stotterende coiffeur uit Waver
die de herenliefde zeer genegen was.
Clichématig overhandigde ik hem de sleutels
terwijl Louis zich heel waarschijnlijk
wit van woede omdraaide in zijn graf.

Mocht hij nog in leven zijn
schoot hij de overgevoelige kapper en mezelf
zeer zeker neer met de pistolen
van mijn opa zaliger
die kruisgewijs boven de openhaard
aan de schouw hingen.
Diezelfde schouw waar in de toekomst
foto’s van niets betekende mensen
en andere prullaria zullen staan.

Het kasteel is simpelweg veel te groot
“for the both of us” sprak je ongrijpbaar.
Je kon niet wennen aan de bourgeoisie
en de plastieken bloemen in de grijze straten
van een stad die nooit de onze kon zijn.
Mijn moeder, (god hebbe haar ziel)
zag vanuit de hemel dat jij gelijk had.

De trein vol herinneringen bracht ons naar Oostende,
de koningin der badsteden voor een zelf verklaarde prins.
De scheel kijkende conducteur knipte ons kaartje
alsof zijn leven ervan afhing. Hij trilde zichtbaar.
Ik bood je de zee aan op een presenteerblaadje,
jij kleurde de duinen, de golven over het woelige water
en de doodgewone dingen van ons dagelijks bestaan.

Vanuit onze nieuwe thuis zagen wij het blauwgrijze water,
de schepen die dobberden op de Noordzee
en zo nu en dan een zeemeermin.
Alsof haar schaduw duizend verhalen wilde vertellen
zwom ze in de transparantie van de volle maan.
Jij schilderde, behing en verlichte ons appartement
tot een oase van rust en sacrale genegenheid.
Ja, wij waren klaar voor een nieuw begin,
de kindjes mochten komen…


esteban 18 December 2020