Geroep in ‘t park

Zachte grijzige herfstdag
op een rustige zondag 
wandelingetje naar het kersverse park
tegen een boom stond nog een hark 
vele oude eiken en beuken
hier en daar wat spreuken 
op de gazon 
waar men op mag en kon 
klonk luid 
het heldere geluid 
van de Boomklever
een prachtige 
spechtachtige 
met een notoir 
muzikaal repertoir 
bestaande uit luide klanken
die klinken over rustbanken 
maar de hoofdroep die hij ’aanbiedt 
is
pwiet! … pwiet! … pwiet! 
hij verraadt zich door zijn roep 
meestal alleen 
niet in groep 
zich verplaatsend
in het verlengde van een tak
voelt hij zich zeer op zijn gemak 
zo valt hij niet op
hij is geen domkop 
kruipt vaak langs de achterkant 
van de stam 
zodat menigeen hem niet waarnam
maar ’t deed deugd 
hem nog eens te horen 
pwietend klinkend als muziek
in mijn oren 
liet zich wel
en niet zien 
maar is niet erg 
bij nader inzien 
Boomklevers zijn honkvast
aan ons klimaat aangepast 
ik zie hem dus nog wel eens terug 
met zijn mooie blauwe rug 
kruipend omhoog en omlaag
langs de stam 
iets wat Boomkruiper niet kan 
die verkent de boomstam 
enkel omhoog 
nooit omlaag