Het is donker, gelukkig zijn er lichtjes, die hebben we schijnbaar nodig. Ik zou het donker niet erg vinden als er iemand naast me zat. Dan zouden de avonden niet zo stil zijn, dan zouden de gedachten in m'n hoofd weerwerk hebben, zich vermengen, misschien zelfs gaan zwijgen, gesust en langzaam in slaap gewiegd. De avond is donker maar legt tegelijkertijd alles zo bloot. Alles wat er niet is. De afstand die ik hield. Dan vraag je je af of het leven je niet ontglipt, of het dit wel kan zijn en dan lijkt het alsof je er nooit in slaagt dat ene te doen waardoor je het verschil maakt. Het voelt vlak, van weinig betekenis, alsof je het moment niet de waarde kan geven die het verdient. Het voelt als stilstaan terwijl de tijd toch verder gaat. Maar misschien is ook dat juist het leven, misschien blijkt dat zoveel jaar later. Zoals iemand die sterft terugkijkt en oordeelt of het de moeite was.