De kosmos
de kosmos
langzaam rijst
de kosmos op
uit het oneindige
universum
kennen stelsels
hun melkwegen
lichten zonnen
uit sterrennevels op
in vele heelallen
zij heeft zich
gekleed met het gruis
van de schepping
als lichaamsdracht
met tijdloze kracht
de dood omgord
als teken van
persoonlijke vrijheid
en intrinsieke macht
in het tot leven
relativeren van
bestaan doorlopen
wij alle stadia
die de kosmos ook
moest gaan om dan
bij het scheiden der
tijden te beseffen dat diepte
zich nog eindeloos herhaalt
wil melker
22/12/2020
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Dinsdag, december 22, 2020 15:48 |
| Aks wij moeten scheiden van deze planeet gaan we op zoek naar daar wat men de hemel noemt, God weet waar. Warme kerstgroet. Anneke |
|
| slaaf Jacob: | Dinsdag, december 22, 2020 10:51 |
| Zit hier ook weer diepte in Wil leuk neergezet uitkijken geblazen voor mensen met hoogtevrees . Groetjes en Geluk Jacob. | |
| teun hoek: | Dinsdag, december 22, 2020 09:55 |
| slechts wij een stipje in die herhaling en toch geliefd. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2020 | ||
| Thema's: | ||