De nacht kantelt
de nacht kantelt
zij kende geen
zwavelstokken
wist wel alles van
regen en ijskoude wind
zocht en vond een
kleinigheid warmte
met een ander kind
verstopt achter
een modderig stuk
plastic als een klein
huisje voor twee
te koud om te slapen
maar voor even
niet helemaal alleen
er is geen stilte
in menselijk leed
waar niemand echt telt
je de ander in alle
drukte zomaar vergeet
en toch is er de lach
die liefde verwacht
er twinkelt steeds
een streepje licht
van een verre ster
die hoop sprankelt
in verraste ogen
waar geloof in morgen
de nacht kantelt
wil melker
23/12/2020
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Woensdag, december 23, 2020 11:08 |
| hoop houdt leven gaande. th | |
| slaaf Jacob: | Woensdag, december 23, 2020 05:48 |
| Sterren kijken zien op andere plekken en tijden. Mooi Wil Groetjes en Geluk Jacob. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 23 december 2020 | ||
| Thema's: | ||