Het oude dorp.
Soms speelt ineens weer door mijn gedachten,
toen in Bretagne, dat leuke en vrolijke tafereel,
meisjes die volksdansen dansten en vrolijk lachten
vlakbij dat dorpje in een stil en eenzaam gelegen deel.
Dat heel oud dorpje, slapend en in volle rust,
waar de oude tijd vermoeid stil is blijven staan
en de nieuwe tijd zich van die slaap bewust
op de tenen heel stil, is voorbijgegaan.
Huisjes waarin al lang geen mensen wonen
en zuchtend steeds meer naar voren neigen,
door kapotte ramen hun donkere leegte tonen
en waar al tientallen jaren de stemmen zwijgen.
Verderop de kerktoren, waarin eens de klokken zongen,
kijkt mij met lege ogen aan en ziet erg vermoeid,
al jaren geleden door een klimop besprongen
die nu met zijn top door de galmgaten groeit.
We waren nog zo jong, toen we dit aanschouwden
en rondscharrelden tussen het puin in het zand,
het was hetzelfde jaar dat we toen trouwden
en kampeerden in dat bijzondere Bretonse land.
Maar de foto's die ik toen maakte zijn verloren gegaan
toen jaren later ons huwelijk zijn einde vond,
ik heb het beeld nu nog slechts in herinnering staan,
voel die emotie weer als toen ik in dat oude dorp stond.