House of the rising sun
Ik ben ter wereld gekomen in
een doornrozig paradijs en
zonder geldig identiteitsbewijs.
Ik was 'n beteuterde kleuter die
steeds in z'n neusje peuterde.
Want m'n vader was altijd op
reis, z'n fortuin verbrassend
aan de casino's in Parijs
hopend op de hoofdprijs.
Maar toen hij die zomer met z'n
versleten strohoed thuiskwam
vertelde hij de strafste verhalen
over hoe hij de moed bijna opgaf
maar ook dat er altijd Iemand was
die het rechte pad aangaf........
En nu sta ik bij z'n graf en weet
dat Iemand hem z'n fouten vergaf.
Reacties op dit gedicht
| stampertje het rukkonijn: | Vrijdag, januari 15, 2021 15:52 |
| Droevige terugblik Mooi |
|
| Aquarel: | Donderdag, januari 14, 2021 07:34 |
| Ja, ieder mens heeft zo zijn fouten in het leven, en we hopen op vergeving. Ondanks dat we soms dwalen, wanhoop nabij, zoeken we het rechte pad dagelijks. Erg mooi gedicht, moge hij in vrede rusten. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Woensdag, januari 13, 2021 15:20 |
| vertrouwde terugblik met een glimlach.th |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, januari 13, 2021 13:16 |
| Stilte en bewonderering Claudelaire, droef-mooi gedicht. Zonnige groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2021 | ||
| Thema's: | ||