Deze nacht...
Deze nacht…
Je kan me vinden op de bodem van de zee,
tussen de golven en het weke zand.
Onder een deken van sterren op een verlaten strand.
De maan die schijnt wat bleekjes in deze duivelse stad.
Haar schepen zijn vergaan en iedereen is gestorven.
Ik bid voor allen van hen drie “wees gegroet Maria’s”
maar mijn stem klinkt doods en verdorven.
Ik heb het met deze werkelijkheid zo gehad.
Is de goddelijkheid dan zo afwezig vraag ik mij stilaan af…
esteban 15 januari 2020
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zondag, januari 17, 2021 12:58 |
| Chasing cars | |
| september: | Zaterdag, januari 16, 2021 19:12 |
| Ik ben geraakt door dit prachtig intens gedicht. Ik word stil in hoe de woorden diep gaan en raken. Maar hoe mooi en hoe gevoelvol. Van een oprecht voelend mens. Dank voor jouw mooie gedicht en gedichten lieve Esteban. Liefs | |
| slaaf Jacob: | Zaterdag, januari 16, 2021 19:08 |
| Werkelijkheid zien we in nu straks is het anders . Sterkte Groetjes en Geluk Jacob. | |
| Compostje: | Zaterdag, januari 16, 2021 13:09 |
| Blijf toch aub ook al is het dan maar af entoe kijken naar de zon, de lentebloemen, de sterren ... Compostje |
|
| teun hoek: | Vrijdag, januari 15, 2021 17:12 |
| ik denk het niet. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2021 | ||
| Thema's: | ||