Ik ken een
maandelijks
vermoeden,
telkens weer
weggespoeld.
Stomp in
mijn maag,
gat in mijn buik,
gapend
schuldgevoel.
Jarenlange
rebellie,
nu strafkamp
in mijn hoofd.
Verrader!
Hoe kan ik dit
nog serieus nemen?
Het lijkt mij
niet gegund.
Jij, pakt mijn hand.
Je spoelt het
weggespoelde
weg, zegt:
'we verwachten
het juiste moment.'