De langste wandeling ooit naar een onbekende bestemming

Van grote afstand voel ik dat er een schim is aangeland

Op weg naar losmaking van mijn jarenlange vervreemding

Heb me vermand om te voorkomen dat weer een kans strandt

Veiligheid tussen muren is vrijheid en een doodlopende weg

Een glorieus pad als van Champs D'Elysee, heb ik de wind mee?

Leidt deze langzaam weer tot pech achter de schemerige heg?

Torenhoge tree tot een gebouw, zuigt me mee als een verhuisd idee

Echo na echo, lijk gevolgd te worden al ben ik er solo

Stemmen verward en pietsje vertrouwd, toch is het beklemmen

Gefluister als een cryptische jojo, herkenbaar als herlevende dodo

Afrennen op weerkaatsing van al het glas, ze gaan me afremmen

De zeventigste reflectie na ronddwalen tot een kamer vol extraversie

Eerst bijna muisstil, telepathisch beland in zaal vol gegil

Mijn introversie wordt overschreeuwd door hun drang naar perversie

Feest in weerwil van mijn dwaling naar mijn metamorfose, zo pril

Door de joelende menigte heen en weer geschud, tussen een verplegende, onopvallende vrouw die me verenigde

Haar plots ontstellend herkenbare ogen klimmen af en toe door de duizenden armen, alleen zij kan me dimmen

Vrouw die mijn wereldvreemde herontdekking van mijn herenigde, verwarde ik als verregende ineens lenigde

Door alle adem van de menigte kan alleen haar zucht mijn haar trimmen zodat mijn overwoekerde ogen weer glimmen

Plots schelt er muziek te ziek van mystiek zodat zij en ik gelijk vluchten dankzij haar mimiek naar het portiek

We rennen als elkaars hondstrouwe dier tot de kleinste kier van dit huis uit het getier, lenig als een mier

Zonder publiek bereikt onze ontmoeting een piek als ze bekent dat die muziek ooit pijn deed in haar kille kliek

Mijn vertier is voor haar nog een raadsel als wier, maar we voelen elkaar hier instinctief aan als een tierelier

Elkaars taal spreken kan langer duren dan weken, maar onze ongekende verschillen zijn hier heel even verbleken

Dit bizarre gebouw, geen vesting van haar trouw, maar zeker dat ik haar als een eeuwige omlijste foto aanschouw

Zijn onze kansen verkeken als onze last van uitgegleden liefde in deze eenzame kelder blijkt te zijn bezweken

Plots toont ze berouw dat ze zich liet zien als haar ware vrouw,