Ik weet dat er nog steeds spontaan een glimlach op m'n gezicht verschijnt wanneer ik terugdenk aan toen. Ik zou ons niet prettig gestoord willen noemen, maar vond ons wel altijd net wat anders. Misschien wat eigenwijs. Net wat moeilijker te doorgronden. Op één of andere manier gewaagd aan elkaar.
Toen ik jou de laatste keer zag, was je erg veranderd. Ik vroeg me af hoeveel tijd er weer voorbij was. Je zag er meer dan goed uit. Ik keek in een gezicht waarvan de trekken vertrouwd waren, maar tegelijk besefte ik dat ik je nooit echt heb kunnen doorgronden. De hele avond had ik daar nog met je willen zitten, benieuwd waar woorden ons zouden leidden na enkele ronden. Zag je wat ik niet vertelde? Zag je de onuitgesproken gedachten en het gevoel dat altijd oplaait wanneer ik je zie, het vrolijke energieke geanimeerde maar tegelijk ook dat licht weemoedige omdat ik jou nooit echt raken kan? En zo is er ook altijd een soort afscheid in het moment.