Weekend...
Weekend…
Ik verloor mezelf net niet deze week,
maar wie mij kent weet dat ik verloren ben
als ik niemand meer herken.
Ik liep op hete kolen, schopte tegen schenen,
was radeloos aan het dolen, brak armen en benen.
Ik kuste de grond waarop jij liep, maar jij liep verder
terwijl ik uitzinnig je naam riep.
Ik was verdwaald ergens tussen de dampende nacht
en de poorten van de hel.
“voor elke ziel een slagveld” las ik in de duivel zijn naam
en voor altijd een vaarwel… erachteraan.
Ik hoopte op een glimlach, een blik zonder dat ik deze pijn wou,
maar jij kon nooit of te nimmer de mijne wezen.
Jij was jij, een meisje onbemind, niet gewenst,
en ik, ik was verloren, juist voor het weekend…
esteban 5 februari 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, februari 08, 2021 22:00 |
| Sterk en mooi gedicht. Ik lees jouw gedichten zo graag. Liefs | |
| M-Rose: | Zondag, februari 07, 2021 18:45 |
| duister | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, februari 05, 2021 16:15 |
| Dat klinkt heel heftig Esteban, maar toch heb je het een en ander overleeft. Met alle ellende wens ik je sterkte en daarnaast toch een fijn weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, februari 05, 2021 15:38 |
| sterkte th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2021 | ||
| Thema's: | ||