waar de golven bloeien
de zee slaapt in winter
haar dromen zijn verweven
met het diepste duister
en neonlichten breken
over een vaak gelezen Braille
schrift door wat emotie meer
wil laten voelen wat is en blijft
het is enkel een fluister
van ontwakend verlangen
in een pas geboren beleven
nu voel ik het
sterven in de verlatenheid
van het strand breekbaar als
een ongeoefende dans
in de woorden van de Muze
want wat ik zoek
zijn de huizen van genade
en in de zin voor altijd
schuilt een zoete leugen
tot golven in een wit kristallen
deken het leven laten bloeien
tot open hemellicht de eerste lente
sterren zal geven
hertekend door een onschuldige kinderhand
op het mat zwarte papier
zo kleurrijk en puur
zo breekbaar en sereen
zo eenvoudig en speels
steeds opnieuw ingekleurd
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Dinsdag, februari 09, 2021 07:47 |
| Onder de witte deken slaapt de natuur, zij is de baas en bepaalt de tijd bloeiend leven. Mooi speels ingekleurd gedicht en fijn om te lezen M-Rose Warme groeten Anneke |
|
| ILse Bruintjes: | Maandag, februari 08, 2021 23:27 |
| mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2021 | ||
| Thema's: | ||