Buiten vroos het stenen uit de grond
totaal onverwacht en ongewoon na 12 jaar
waarna euforisch één ieder de schaatsen aanbond
op vijvers, ondergelopen weilanden,
plassen en ponden,

binnen scheen de zon schamel door 't raam
van de wel duizend en één kamers kliniek,
door Polen en Roemenen neergepoot mastodont,
haar ogen kwiek maar diep in de uitgeteerde schedel
als 'n Buchenwald overlevende,

na 'n helse overlevingstocht van vier jaar
van therapieen, operaties, chemo kuren
electrische scooter, wandelrek,
in de woonkamer beneden 'n orthopedisch bed,

ze kwam haast 't huis niet meer uit
vroeger durfde ze 't licht niet te doven
toen ze deden wat normale koppels in slaapkamers
smachtend doen om wellustig de liefde te bedrijven,

nu moest de haast heilige man haar helpen
aankleden, eten, draaien en keren
op haar bloedende ligwonden,
ondersteunen, kreunend dragen
naar de plee en tot afgrijnzen d'er kont afvegen,

de imposante Mercedes SUV stond glanzend
werkeloos te wezen onder de carport
't plafond gestript, de keuken,
deuren vensters onlangs nog vernieuwd,

die vreselijke helleveeg van 'n maffe moeder
had 't kort gemaakt en vroeg kordaat de spuit
de feeks was er onlangs vanonder gemuisd
nadat ze 't bloed uit gemakzucht en machtsvertoon

van kindsbeen af vanonder haar nagels had geroofd
terwijl ze bedelend om erkenning en liefde
als voetveeg levenslang had gediend
en op al haar wensen en grillen bediend,
'n mens zou van minder 'n kanker oplopen

haar oogappel en enige dochter had besloten
te blijven slapen en waken, haar smekend,
wenend toegesproken wat moet ik doen zonder jou..
die balsem gaf haar nog wat extra kracht,

want ze had alles graag onder controle
de moeilijkste opdracht was nu om los te laten
't was volbracht en perfect in haar ogen ..
tenzij .. de gedachte dat haar zo zorgende man,

wie weet .. binnenkort met 'n ander
in 't echtelijk bed de lakens deelde ..
met mannen weet je maar nooit,
alleen al 't idee dat verderfelijk schouwspel

te moeten aanzien, toezien, beleven
deed haar rillen van kop tot teen
'n geest zou voor minder besluiten
als poltergeist te komen spoken,

vroeg ze mij bij 't afscheid met verstarde ogen
alsof 'k de almoezenier van dienst was
'zou .. er nog iets zijn ?'
waarop 'k wijselijk antwoordde als Pater Pio

wanneer 't om leven op andere planeten ging
' waarom niet .. '
en liet 's anderendaags nu 't nog kon,
veel geloof hechtte ze niet aan die poespas,

baat het niet, schaadt het niet
je kan niet rein genoeg
voor 'De Schepper' verschijnen ..

vertwijfeld, overmand door doodsangsten ,
bij bewustzijn en volledig helder van geest
zich de laatste Sacramenten toedienen ..

( voor Christa 1959 - 15/02/2021 )