2020
2020 was het jaar,
Waarin ik jouw achternaam kon dragen,
Mijn trouwjurk en jouw pak al uitgekozen waren,
Maar we nooit bij het stadhuis op de trappen hebben gestaan,
Niks over dan alleen maar vragen.
2020 was het jaar,
Waarin ik een moeder kon zijn,
Mijn eigen strijd,
Maar ik vraag me elke dag af hoe ik mijn bed ben uitgekomen,
Niks over dan alleen maar pijn.
2020 was het jaar,
Waarin ik alles bevroren en verdoofd heb ervaren,
Mijn lichaam stond in de overlevingsstand,
Om toch mijn hoofd boven water te houdem,
Niks over dan verloren jaren.
2020 was het jaar,
Waarin ik over de klappen zweeg,
Mijn bodem een aantal keer geraakt,
Maar geen adem kon halen,
Niks over dan leeg.
Waarin ik jouw achternaam kon dragen,
Mijn trouwjurk en jouw pak al uitgekozen waren,
Maar we nooit bij het stadhuis op de trappen hebben gestaan,
Niks over dan alleen maar vragen.
2020 was het jaar,
Waarin ik een moeder kon zijn,
Mijn eigen strijd,
Maar ik vraag me elke dag af hoe ik mijn bed ben uitgekomen,
Niks over dan alleen maar pijn.
2020 was het jaar,
Waarin ik alles bevroren en verdoofd heb ervaren,
Mijn lichaam stond in de overlevingsstand,
Om toch mijn hoofd boven water te houdem,
Niks over dan verloren jaren.
2020 was het jaar,
Waarin ik over de klappen zweeg,
Mijn bodem een aantal keer geraakt,
Maar geen adem kon halen,
Niks over dan leeg.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, maart 01, 2021 16:00 |
| uit elkaar geslagen raken doet zo deerlijk zeer, nimmer mindert meer, dan afgehouden toevertrouwen. groetje voor je moeilijk rouwen, maar toch, moge je eens veel verdragen om het verbond te gronden jou onder jonger dauw ten lente gedaagd ontvouwen, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lichtengel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 februari 2021 | ||
| Thema's: | ||