Als lente geleidelijk licht
over winterstilte, 't land valt 
roeren spiralen 't diepe slapen
wekt sluimer, dromerig gonst gras

schijnen plots geruisloos knoppen
als cocons bekronen ze stille twijg
zon legt met verve vuur op water
merels trillen toonladders jubelen later

danst bloemrijk, vleien madelieven
sieraden in wei speels hun gele hart
prille schreden der schone lentenimfen
ontwaken, veren op uit winters zwijgen