Gratis
----------

Ik vroeg je te vechten,
zoals ik altijd deed voor jou.
Dat leek je maar oneerlijk,
dus liet je het liggen in de kou.

"Ik moet me focussen op mezelf"
waren jouw woorden.
Ik liep jou in de weg, omdat jouw emoties
dachten dat ze mij toebehoorden.

Afstand groeide tussen ons,
opnieuw namen we tijd.
En daar ging je dan, weg,
zonder enig betoon van spijt.

Dat terzijde gun ik het jou.
Ik gun je een gelukkig leven.
Maar dat neemt de ironie niet weg
en af en toe haat ik het even.

Want nu lig jij ‘s avonds in haar armen,
die je ongetwijfeld warmer vindt dan die van mij.
Maar vertel me, vecht ze voor jou?
Zoals ik deed, maar jij nooit voor mij.

Als ze je zegt dat ze van je houdt,
kan je er dan wél op antwoorden?
Hetgeen dat je bij mij niet over je lippen kreeg,
krijgt zij nu zonder moeite toegeworpen.

Als ze een weg zoekt tussen jou benen,
slaag je haar hand dan ook weg?
Of mag zij jou gewoon aanraken
zonder excuses, zonder omweg.

Foto’s verschijnen, van jullie samen,
nog net niet elke dag.
Iets dat je bij mij nooit wilde doen,
doe je nu voor haar met een glimlach.

Moet zij ook smeken voor je liefde
of krijgt zij elke dag een kus?
Was je echt oprecht met mij
of hield je gewoon van mijn status?

Moet zij haar best doen voor lieve woordjes
of geef je het haar wél?
De beloftes waarin ik alles was voor jou,
verdwenen al heel snel. 

Alles gaf ik aan jou, zoals jij nu aan haar.
Alsof het niets is.
Ik moest elke dag vechten voor je liefde
en zij krijgt het gewoon.

Gratis.