Oostende is nog altijd gesloten…
“Oostende is nog altijd gesloten” fluistert ze koel
maar ik zie mensen lopen op het strand,
hun voetsporen achterlatend in het natte zand,
samen met hun grote ego’s en zakken vol vuilnis.
Het dagelijkse leven wordt opnieuw zichtbaar
met de wind als verloren vriend en bleek van vel.
Overdag krijsen de meeuwen zich naar de honger toe,
wachten op de gulheid van een verdwaalde wandelaar.
Het gepeupel verschuilt zich in beton met zicht op zee,
bestellen meeneem en kebab van Ali de frietchinees.
Doch net voor het donker
een smet werpt op het daglicht,
laat ik de woede boven drijven
omdat de eenzaamheid mij vult
met verlangens die niet mogen.
Maar in de koudste uren van de duisternis
huilen nachtbrakers en leeglopers
met de wolven mee, morgen is voor later.
Dan verzamelen we de lege flessen
en reizen richting glascontainer.
Iedereen is weer nuchter, behalve de ijskreemman.
Zo leven we van dag tot dag.
De kalender valt over zijn blaadjes, één voor één,
het is bijna april en te koud voor de tijd van het jaar,
maar ik weet wel beter…
esteban 27 maart 2021